| زند زردشت نغمه ساز بر او | مغ چو پروانه خرقه‌باز بر او | |
| آب افسرده را گشاده مسام | ای دریغا چرا شد آتش نام | |
| خانه سرسبزتر ز سایه سرو | باده گلرنگ‌تر از خون تذرو | |
| ریخته آسمان فاخته گون | از هوا فاخته ز فاخته خون | |
| باده در جام آبگینه گهر | راست چون آب خشک و آتش تر | |
| گور چشمان شراب می‌خوردند | ران گوران کباب می‌کردند | |
| شاه بهرام گور با یاران | باده می‌خورد چون جهان داران | |
| می و نقل و سماع و یاری چند | میگساری و غمگساری چند | |
| راح گلگون چو گلشکر خنده | پخته گشته در آتش زنده | |
| مغزها در سماع گرم شده | دل ز گرمی چو موم نرم شده | |
| زیرکان راه عیش می‌رفتند | نکته‌های لطیف می‌گفتند | |
| هر گرانمایه‌ای ز مایه خویش | گفت حرفی به قدر پایه خویش | |
| چون سخن در سخن مسلسل گشت | بر زبان سخنوری بگذشت | |
| کین درج کاسمان شه دارد | وین دقیقه که او نگه دارد | |
| هیچکس را ز خسروان جهان | کس ندیداست آشکار و نهان | |
| هست ما را ز فر تارک او | همه چیز از پی مبارک او | |
| ایمنی هست و تندرستی هست | تنگی دشمن و فراخی دست | |
| تندرستی و ایمنی و کفاف | این سه مایه‌ست و آن دیگر همه لاف | |
| تن چو پوشیده گشت و حوصله پر | در جهان گونه لعل باش و نه در | |
| ما که مثل تو پادشا داریم | همه داریم چون ترا داریم |