| مقبلی را که بخت یار بود | خفتنش تا به وقت کار بود | |
| به که با خواب دیده نستیزد | خسبد اما به وقت برخیزد | |
| خواب من گرچه بود خوابی سخت | از سرم هم نبود خالی بخت | |
| کرد بیدار بختیم یاری | دادم از خواب سخت بیداری | |
| بعد ازین روی در بهی دارم | دل ز هر غفلتی تهی دارم | |
| نکنم بی‌خودی و خودکامی | چون شدم پخته کی کنم خامی | |
| مصلحان را نظر نواز شوم | مصلحت را به پیش باز شوم | |
| در خطای کسی نظر نکنم | طمع مال و قصد سر نکنم | |
| از گناه گذشته نارم یاد | با نمودار وقت باشم شاد | |
| باشما آن کنم که باید کرد | وز شما آن خورم که شاید خورد | |
| ناورم رخنه در خزینه کس | دل دشمن کنم هزینه و بس | |
| نیک رای از درم نباشد دور | بد و بد رای را کنم مهجور | |
| جز به نیکان نظر نیفروزم | از بدآموز بدنیاموزم | |
| دور دارم ز داوری آزرم | آن کنم کز خدای دارم شرم | |
| زن و فرزند و ملک و مال همه | بر من ایمن‌تر از شبان و رمه | |
| نان کس را به زور نگشایم | بلکه نانش به نان‌بر افزایم | |
| نبرد دیو آرزوم از راه | آرزو را گرو کنم به گناه | |
| ننمایم به چشم بیننده | آنچه نپسندد آفریننده | |
| چون شه این گفت ورایها شد راست | پیرتر موبد از میان برخاست | |
| گفت ما را تو از خداوندی | هم خرد بخش و هم خردمندی |