| ملک را پاسدارم از تبهی | پاسبانیست این نه پادشهی | |
| این مثل در فسانه سخت نکوست | کارزو دشمنست عالم دوست | |
| از چنین عالمی تو بی‌خبری | مالک‌الملک عالم دگری | |
| خوشتر آید ترا کیابی گور | از هزاران چنین کیائی شور | |
| جرعه‌ای باده بر نوازش رود | بهتر از هرچه زیر چرخ کبود | |
| کار جز باده و شکارت نیست | با صداع زمانه کارت نیست | |
| راست خواهی جهان تو داری و بس | که نداری غم ولایت کس | |
| شب و شبگیر در شکار و شراب | گاه با خورد خوش گهی با خواب | |
| نه چو من روز و شب ز شادی دور | از پی کار خلق در رنجور | |
| گاهم اندوه دوستان پیشه | گاهی از دشمنان در اندیشه | |
| کمترین محنت آنکه با چو تو شاه | تیغ باید زدن ز بهر کلاه | |
| ای خنک جان عیش پرور تو | کز چنین فتنه دور شد در تو | |
| کاش کان پیشه کار من بودی | تا مگر کار من بیاسودی | |
| کردمی عیش و لهو ساختمی | به می و رود جان نواختمی | |
| این نگویم که دوری از شاهی | داری از دین و دولت آگاهی | |
| وارث مملکت توئی بدرست | ملک میراث پادشاهی تست | |
| لیکن از خامکاری پدرت | سایه چتر دور شد ز سرت | |
| کان نکردست با رعیت خویش | کان شکایت کسی بیارد پیش | |
| از بزه کردنش عجب ماندند | بزه‌گر زین جنایتش خواندند | |
| از بسی جور کو به خون ریزی | گاه تندی نمود و گه تیزی |