| اول نامه بود نام خدای | گمرهان را به فضل راهنمای | |
| کردگار بلندی و پستی | نیستی یافته به در هستی | |
| ز آدمی تا به جمله جانوران | وز سپهر بلند و کوه گران | |
| همه را در نگارخانه جود | قدرت اوست نقشبند وجود | |
| در تمنای هیچ پیوندی | نیست بیرون ازو خداوندی | |
| آفرینش گره گشاده اوست | و آفرین مهر بر نهاده اوست | |
| اوست دارنده زمین و زمان | پیرو حکم او همین و همان | |
| چون فرو گفت آفرین پیوند | آفرین ز آفریدگار بلند | |
| گفت بر شاه و شاهزاده درود | کای برآورده سر به چرخ کبود | |
| هم ملک فرو هم ملک‌زاده | داد مردی و مردمی داده | |
| من که هستم در اصل کسری نام | کسر چون گیرم از خصومت خام | |
| هم هنرمند و هم جهاندیده | هم به چشم جهان پسندیده | |
| از هنرمندیم نوازد بخت | بی‌هنر کی رسد به تاج و به تخت | |
| سر بلندیم هست و تاج و سریر | نبود هیچ سر بلند حقیر | |
| گرچه صاحب ولایت زمیم | پیشوای پری و آدمیم | |
| هم بدین خسروی نیم خشنود | کانگبینی است سخت زهرآلود | |
| آنقدر داشتم ز توش و توان | کاخترم بود ازو همیشه جوان | |
| به اگر بودمی بدان خرسند | کز خطر دور نیست جای بلند | |
| لیکن ایرانیان به زور و به شرم | نرم کردندم از نوازش گرم | |
| داشتندم بر آنکه شاه شوم | گردن افراز تاج و گاه شوم |