| چون ز بهرام گور با پدرش | باز گفتند منهیان خبرش | |
| که به سر پنجه شیر گیر شداست | شیر برنا و گرگ پیر شداست | |
| شیر با او چو سگ بود به نبرد | کو همی ز اژدها برآرد گرد | |
| دیو بندد به خم خام کند | کوه ساید به زیر سم سمند | |
| ز آهن الماس او حریر کند | واهنش سنگ را خمیر کند | |
| پدر از آتش جوانی او | مرگ خود دید زندگانی او | |
| کرد از آن شیر آتشین بیشه | همچو شیران ز آتش اندیشه | |
| از نظرگاه خویش ماندش دور | گرچه ناقص بود نظر بی نور | |
| بود بهرام روز و شب به شکار | گاه بر باد و گاه باده گسار | |
| به شکار و به می شتابنده | در یمن چون سهیل تابنده | |
| کرد شاه یمن ز غایت مهر | حکم او را روان چو حکم سپهر | |
| از سر دانش و کفایت خویش | حاکمش کرد بر ولایت خویش | |
| دادش از چند گونه گوهر و تیغ | جان اگر خواست هم نداشت دریغ | |
| هرچه بایستش از جواهر و گنج | بود و یک جو نبودش انده و رنج | |
| زان عنایت که بود در سفرش | یاد نامد ولایت پدرش | |
| دور چون در نبشت روزی چند | بازیی نو نمود چرخ بلند | |
| یزدگرد از سریر سیر آمد | کار بالا گرفته زیر آمد | |
| تاج و تختی که یافت از پدران | کرد با او همان که با دگران | |
| چون تهی شد سر سریر ز شاه | انجمن ساختند شهر و سپاه | |
| کز نژادش کسی رها نکنند | خدمت مار و اژدها نکنند |