| اژدها دیده باز کرده فراخ | کمد از شست شاه تیر دو شاخ | |
| هردو چشمه در آن دو چشم نشست | راه بینش برآفرینش بست | |
| بدو نوک سنان سفته شاه | سفته شد چشم اژدهای سیاه | |
| چونکه میدان بر اژدها شد تنگ | شه درآمد به اژدها چو نهنگ | |
| ناچخی راند بر گلوش دلیر | چون بر اندام گور پنجه شیر | |
| اژدها را درید کام و گلو | ناچخ هشت مشت شش پهلو | |
| بانگی از اژدها برآمد سخت | در سر افتاد چون ستون درخت | |
| شه نترسید از آن شکنج و شکوه | ابرکی ترسد از گریوه کوه | |
| سر به آهن برید از اهریمن | کشته و سر بریده به دشمن | |
| از دمش برشکافت تا به دمش | بچه گور یافت در شکمش | |
| بیگمان شد که گور کین اندیش | خواندش از بهر کینه خواهی خویش | |
| چنبری کرد پیش یزدان پشت | کاژدها کشت و اژدهاش نکشت | |
| خواست تا پای بر ستور آرد | رخش در صیدگاه گور آرد | |
| گور چون شاه را ندید قرار | آمد از دور و در خزید به غار | |
| شه دگرباره در گرفتن گور | شد در آن غار تنگنای به زور | |
| چون قدر مایه شد به سختی و رنج | یافت گنجی و بر فروخت چو گنج | |
| خسروانی نهاده چندین خم | چون پری روی بسته از مردم | |
| گورخان را چو گور در خم کرد | رفت از آن گورخانه پی گم کرد | |
| شه چو بر قفل گنج یافت کلید | و اژدها را ز گنج خانه برید | |
| آمد از تنگنای غار برون | گشت جویای راه و راهنمون |