| چونکه سمنار سوی نعمان رفت | رغبت کار شد یکی در هفت | |
| آنچه مقصود بود از او درخواست | وانگهی کرد کار او را راست | |
| آلتی کان رواق را شایست | ساختند آنچنان که می‌بایست | |
| پنجه کارگر شد آهن سنج | بر بنا کرد کار سالی پنج | |
| تا هم آخر به دست زرین چنگ | کرد سیمین رواقی ازگل و سنگ | |
| کوشکی برج برکشیده به ماه | قبله گاه همه سپید و سیاه | |
| کارگاهی به زیب و زرکاری | رنگ ناری و نقش سمناری | |
| فلکی پای گرد کرده به ناز | نه فلک را به گرد او پرواز | |
| قطبی از پیکر جنوب و شمال | تنگلوشای صدهزار خیال | |
| مانده را دیدنش مقابل خواب | تشنه را نقش او برابر آب | |
| آفتاب ار بر او فکندی نور | دیده را در عصابه بستی حور | |
| چون بهشتش درون پر آسایش | چون سپهرش برون پر آرایش | |
| صقلش از مالش سریشم و شیر | گشته آیینه‌وار عکس پذیر | |
| در شبانروزی از شتاب و درنگ | چون عروسان برآمدی به سه رنگ | |
| یافتی از سه رنگ ناوردی | ازرقی و سپیدی و زردی | |
| صبحدم ز آسمان ازرق پوش | چون هوا بستی ازرقی بر دوش | |
| کافتاب آمدی برون زنورد | چهره چون آفتاب کردی زرد | |
| چون زدی ابر کله بر خورشید | از لطافت شدی چو ابر سفید | |
| با هوا در نقاب یک رنگی | گاه رومی نمود و گه زنگی | |
| چونکه سمنار از آن عمل پرداخت | خوبتر زانکه خواستند به ساخت |