| کانچه او می‌پزد همه خامست | تخم بیداد بد سرانجامست | |
| پیش از آن حالتش به سالی بیست | چند فرزند بود و هیچ نزیست | |
| حکم کردند راصدان سپهر | کان خلف را که بود زیبا چهر | |
| از عجم سوی تازیان تازد | پرورشگاه در عرب سازد | |
| مگر اقبال از آن طرف یابد | هرکس از بقعه‌ای شرف یابد | |
| آرد آن بقعه دولتش به مثل | گرچه گفتند للبقاع دول | |
| پدر از مهر زندگانی او | دور شد زو ز مهربانی او | |
| چون سهیل از دیار خویشتنش | تخت زد در ولایت یمنش | |
| کس فرستاد و خواند نعمان را | لاله لعل داد بستان را | |
| تا چو نعمان کند گل افشانی | گردد آن برگ لاله نعمانی | |
| آلت خسرویش بر دوزد | ادب شاهیش درآموزد | |
| برد نعمانش از عماری شاه | کرد آغوش خود عماری ماه | |
| چشمه‌ای را ز بحر نامی‌تر | داشت از چشم خود گرامی‌تر | |
| چون برآمد چهار سال برین | گور عیار گشت شیر عرین | |
| شاه نعمان نمود با فرزند | کای پسر هست خاطرم دربند | |
| کاین هوا خشک وین زمین گرمست | وین ملک‌زاده نازک و نرمست | |
| پرورشگاه او چنان باید | کز زمین سر به آسمان ساید | |
| تا در آن اوج برکشد پرو بال | پرورش یابد از نسیم شمال | |
| در هوای لطیف جای کند | خواب و آرام جان‌فزای کند | |
| گوهر فطرتش بماند پاک | از بخار زمین و خشگی خاک |