| کان یکی یافتی دو را کم زن | پای بر تارک دو عالم زن | |
| از سه بگذر که محملی نه قویست | از دو هم در گذر که آن ثنویست | |
| سر یک رشته گیر چون مردان | دو رها کن سه را یکی گردان | |
| تا ز ثالث ثلثه جان نبری | گوی وحدت بر آسمان نبری | |
| زین دو چون کم شدی فسانه مگوی | چون یکی یافتی بهانه مجوی | |
| تا بدین پایه دسترس باشد | هرچ ازین بگذرد هوس باشد | |
| تا جوانی و تندرستی هست | آید اسباب هر مراد به دست | |
| در سهی سرو چون شکست آید | مومیائی کجا به دست آید | |
| تو که سرسبزی جهان داری | ره کنون رو که پای آن داری | |
| در ره دین چونی کمر بربند | تا سرآمد شوی چو سرو بلند | |
| من که سرسبزیم نماند چو بید | لاله زرد و بنفشه گشت سپید | |
| باز ماندم ز نا تنومندی | از کله‌داری و کمر بندی | |
| خدمتی مردوار می‌کردم | راستی را کنون نه آن مردم | |
| روزگارم گرفت و بست چنین | عادت روزگار هست چنین | |
| نافتاده شکسته بودم بال | چون فتادم چگونه باشد حال | |
| احمدک را که رخ نمونه بود | آبله بر دمد چگونه بود | |
| گرچه طبعم ز سایه بر خطرست | سایبانم شمایل هنرست | |
| سایه‌ای در جهان ندارد کس | کو بره نیست پیش و گرگ از پس | |
| هیچکس ننگرم ز من تأمن | که نشد پیش دوست و پس دشمن | |
| چون قفا دوستند مشتی خام | روی خود در که آورم به سلام |