| ای پسر هان و هان ترا گفتم | که تو بیدار شو که من خفتم | |
| چون گل باغ سرمدی داری | مهر نام محمدی داری | |
| چون محمد شدی ز مسعودی | بانک برزن به کوس محمودی | |
| سکه بر نقش نیکنامی بند | کز بلندی رسی به چرخ بلند | |
| تا من آنجا که شهر بند شوم | از بلندیت سر بلند شوم | |
| صحبتی جوی کز نکونامی | در تو آرد نکو سرانجامی | |
| همنشینی که نافه بوی بود | خوبتر زانکه یافه گوی بود | |
| عیب یک همنشست باشد و بس | کافکند نام زشت بر صد کس | |
| از در افتادن شکاری خام | صد دیگر در اوفتند به دام | |
| زر فرو بردن یکی محتاج | صد شکم را درید در ره حاج | |
| در چنین ره مخسب چون پیران | گرد کن دامن از زبون گیران | |
| تا بدین کاخ باژگونه نورد | نفریبی چو زن که مردی مرد | |
| رقص مرکب مبین که رهوارست | راه بین تا چگونه دشوارست | |
| گر بر این ره پری چو باز سپید | دیده بر راه دار چون خورشید | |
| خاصه کاین راه راه نخچیر است | آسمان با کمان و با تیر است | |
| آهنت گرچه آهنیست نفیس | راه سنگست و سنگ مغناطیس | |
| بار چندان بر این ستور آویز | که نماند بر این گریوه تیز | |
| چون رسد تنگیی ز دور دو رنگ | راه بر دل فراخ دار نه تنگ | |
| بس گره کو کلید پنهانیست | پس درشتی که دروی آسانیست | |
| ای بسا خواب کو بود دلگیر | واصل آن دل خوشیست در تعبیر |