| گرچه دست تو خود نگیرد کس | پای بر تو فرو نکوبد بس | |
| آنکه رفق تواش به یاد بود | به از آن کز غم تو شاد بود | |
| نان مخور پیش ناشتا منشان | ور خوری جمله را به خوان بنشان | |
| پیش مفلس زر زیاده مسنج | تا نه پیچد چو اژدها بر گنج | |
| گر بود باد باد نوروزی | به که پیشش چراغ نفروزی | |
| آدمی نز پی علف خواریست | از پی زیرکی و هشیاریست | |
| سگ بر آن آدمی شرف دارد | که چو خر دیده بر علف دارد | |
| کوش تا خلق را به کار آئی | تا به خلقت جهان بیارائی | |
| چون گل آنبه که خوی خوشداری | تا در آفاق بوی خوش داری | |
| نشنیدی که آن حکیم چه گفت | خواب خوش دید هرکه او خوش خفت | |
| هرکه بدخو بود گه زادن | هم برآن خوست وقت جان دادن | |
| وانکه زاده بود به خوش خوئی | مردنش هست هم به خوش‌روئی | |
| سخت‌گیری مکن که خاک درشت | چون تو صد را ز بهر نانی کشت | |
| خاک پیراستن چه کار بود | حامل خاک خاکسار بود | |
| گر کسی پرسدت که دانش پاک | ز آدمی خیزد آدمی از خاک | |
| گو گلاب از گل و گل از خارست | نوش در مهره مهره در مارست | |
| با جهان کوش تا دغا نزنی | خیمه در کام اژدها نزنی | |
| دوستی ز اژدها نشاید جست | کاژدها آدمی خورد به درست | |
| گر سگی خود بود مرقع‌پوش | سگ دلی را کجا کند فرموش | |
| دوستانی که با نفاق افتند | دشمنان را هم اتفاق افتند |