| گفتا تن من ز جامه دور است | کاین آتش تیزو آن بخور است | |
| پندار در او نظاره کردم | پوشیدم و باز پاره کردم | |
| از بس که سلیم باز کوشید | آن جامه چنانکه بود پوشید | |
| آورد سبک طعام در پیش | حلوا و کلیچه از عدد بیش | |
| چندانکه در او نمود ناله | زان سفره نخورد یک نواله | |
| بود او ز نواله خوردن آزاد | زو میستد و به وحش می‌داد | |
| پرسید سلیم کی جگر سوز | آخر تو چه می‌خوری شب و روز | |
| از طعمه تواند آدمی زیست | گر آدمی طعام تو چیست | |
| گفت ای چو دلم سلیم نامت | توقیع سلامتم سلامت | |
| از بی‌خورشی تنم فسرده است | نیروی خورندگیش مرده است | |
| خو باز بریدم از خورشها | فارغ شده‌ام ز پرورشها | |
| در نای گلوم نان نگنجد | گر زانکه فرو برم برنجد | |
| زینسان که منم بدین نزاری | مستغنیم از طعام خواری | |
| اما نگذارم از خورش دست | گر من نخورم خورنده‌ای هست | |
| خوردی که خورد گوزن یا شیر | ایشان خایند و من شوم سیر | |
| چون دید سلیم کان هنرمند | از نان به گیاه گشته خرسند | |
| بر رغبت آن درشت خواری | کردش به جواب نرم یاری | |
| کز خوردن دانهای ایام | بس مرغ که اوفتاد در دام | |
| آنرا که هوای دانه بیشست | رنج و خطر زمانه بیشست | |
| هر کوچو تو قانع گیاهست | در عالم خویش پادشاهست |