| کان شیشه می که بود در دست | افتاده شد آبگینه بشکست | |
| گر در رهم آبگینه شد خورد | سیل آمد و آبگینه را برد | |
| تا هر که به من رسید رایش | نازارد از آبگینه پایش | |
| ای بی‌خبران ز درد و آهم | خیزید و رها کنید راهم | |
| من گم شده‌ام مرا مجوئید | با گم شدگان سخن مگوئید | |
| تا کی ستم و جفا کنیدم | با محنت خود رها کنیدم | |
| بیرون مکنید از این دیارم | من خود به گریختن سوارم | |
| از پای فتاده‌ام چه تدبیر | ای دوست بیا و دست من گیر | |
| این خسته که دل سپرده تست | زنده به توبه که مرده تست | |
| بنواز به لطف یک سلامم | جان تازه نما به یک پیامم | |
| دیوانه منم به رای و تدبیر | در گردن تو چراست زنجیر | |
| در گردن خود رسن میفکن | من به باشم رسن به گردن | |
| زلف تو درید هر چه دل دوخت | این پرده‌دری ورا که آموخت | |
| دل بردن زلف تو نه زور است | او هندو و روزگار کور است | |
| کاری بکن ای نشان کارم | زین چه که فرو شدم برآرم | |
| یا دست بگیر از این فسوسم | یا پای بدار تا ببوسم | |
| بی کار نمی‌توان نشستن | در کنج خطاست دست بستن | |
| بی‌رحمتم این چنین چه ماندی | (ارحم ترحم) مگر نخواندی | |
| آسوده که رنج بر ندارد | از رنجوران خبر ندارد | |
| سیری که به گرسنه نهد خوان | خردک شکند به کاسه در نان |