| گرچه سخن آبدار بینم | با آتش تیزکی نشینم | |
| گردوستپی درین شمار است | دشمن کامیش صدهزار است | |
| فرزند تو گر چه هست بدرام | فرخ نبود چو هست خودکام | |
| دیوانگیی همی نماید | دیوانه حریف ما نشاید | |
| اول به دعا عنایتی کن | وانگه ز وفا حکایتی کن | |
| تا او نشود درست گوهر | این قصه نگفتنی است دیگر | |
| گوهر به خلل خرید نتوان | در رشته خلل کشید نتوان | |
| دانی که عرب چه عیب جویند | این کار کنم مرا چه گویند | |
| با من بکن این سخن فراموش | ختم است برین و گشت خاموش | |
| چون عامریان سخن شنیدند | جز باز شدن دری ندیدند | |
| نومید شده ز پیش رفتند | آزرده به جای خویش رفتند | |
| هر یک چو غریب غم رسیده | از راه زبان ستم رسیده | |
| مشغول بدانکه گنج بازند | وان شیفته را علاج سازند | |
| وانگه به نصیحتش نشاندند | بر آتش خار می‌فشاندند | |
| کاینجا به از آن عروس دلبر | هستند بتان روح پرور | |
| یاقوت لبان در بناگوش | هم غالیه پاش و هم قصب پوش | |
| هر یک به قیاس چون نگاری | آراسته‌تر ز نو بهاری | |
| در پیش صد آشنا که هستی | بیگانه چرا همی پرستی | |
| بگذار کزین خجسته نامان | خواهیم ترا بتی خرامان | |
| یاری که دل ترا نوازد | چون شکر و شیر با تو سازد |