نخستین بار گفتش کز کجائی
|
|
بگفت از دار ملک آشنائی
|
بگفت آنجا به صنعت در چه کوشند
|
|
بگفت انده خرند و جان فروشند
|
بگفتا جان فروشی در ادب نیست
|
|
بگفت از عشقبازان این عجب نیست
|
بگفت از دل شدی عاشق بدینسان؟
|
|
بگفت از دل تو میگوئی من از جان
|
بگفتا عشق شیرین بر تو چونست
|
|
بگفت از جان شیرینم فزونست
|
بگفتا هر شبش بینی چو مهتاب
|
|
بگفت آری چو خواب آید کجا خواب
|
بگفتا دل ز مهرش کی کنی پاک
|
|
بگفت آنگه که باشم خفته در خاک
|
بگفتا گر خرامی در سرایش
|
|
بگفت اندازم این سر زیر پایش
|
بگفتا گر کند چشم تو را ریش
|
|
بگفت این چشم دیگر دارمش پیش
|
بگفتا گر کسیش آرد فرا چنگ
|
|
بگفت آهن خورد ور خود بود سنگ
|
بگفتا گر نیابی سوی او راه
|
|
بگفت از دور شاید دید در ماه
|
بگفتا دوری از مه نیست در خور
|
|
بگفت آشفته از مه دور بهتر
|
بگفتا گر بخواهد هر چه داری
|
|
بگفت این از خدا خواهم به زاری
|
بگفتا گر به سر یابیش خوشنود
|
|
بگفت از گردن این وام افکنم زود
|
بگفتا دوستیش از طبع بگذار
|
|
بگفت از دوستان ناید چنین کار
|
بگفت آسوده شو که این کار خامست
|
|
بگفت آسودگی بر من حرام است
|
بگفتا رو صبوری کن درین درد
|
|
بگفت از جان صبوری چون توان کرد
|
بگفت از صبر کردن کس خجل نیست
|
|
بگفت این دل تواند کرد دل نیست
|
بگفت از عشق کارت سخت زار است
|
|
بگفت از عاشقی خوشتر چکار است
|
بگفتا جان مده بس دل که با اوست
|
|
بگفتا دشمنند این هر دو بی دوست
|
بگفتا در غمش میترسی از کس
|
|
بگفت از محنت هجران او بس
|
بگفتا هیچ هم خوابیت باید
|
|
بگفت ار من نباشم نیز شاید
|
بگفتا چونی از عشق جمالش
|
|
بگفت آن کس نداند جز خیالش
|
بگفت از دل جدا کن عشق شیرین
|
|
بگفتا چون زیم بیجان شیرین
|
بگفت او آن من شد زو مکن یاد
|
|
بگفت این کی کند بیچاره فرهاد
|
بگفت ار من کنم در وی نگاهی
|
|
بگفت آفاق را سوزم به آهی
|
چو عاجز گشت خسرو در جوابش
|
|
نیامد بیش پرسیدن صوابش
|
به یاران گفت کز خاکی و آبی
|
|
ندیدم کس بدین حاضر جوابی
|
به زر دیدم که با او بر نیایم
|
|
چو زرش نیز بر سنگ آزمایم
|
گشاد آنگه زبان چون تیغ پولاد
|
|
فکند الماس را بر سنگ بنیاد
|
که ما را هست کوهی بر گذرگاه
|
|
که مشکل میتوان کردن بدو راه
|
میان کوه راهی کند باید
|
|
چنانک آمد شد ما را بشاید
|
بدین تدبیر کس را دسترس نیست
|
|
که کار تست و کار هیچ کس نیست
|
به حق حرمت شیرین دلبند
|
|
کز این بهتر ندانم خورد سوگند
|
که با من سر بدین حاجت در آری
|
|
چو حاجتمندم این حاجت برآری
|
جوابش داد مرد آهنین چنگ
|
|
که بردارم ز راه خسرو این سنگ
|
به شرط آنکه خدمت کرده باشم
|
|
چنین شرطی به جای آورده باشم
|
دل خسرو رضای من بجوید
|
|
به ترک شکر شیرین بگوید
|
چنان در خشم شد خسرو ز فرهاد
|
|
که حلقش خواست آزردن به پولاد
|
دگر ره گفت ازین شرطم چه باکست
|
|
که سنگ است آنچه فرمودم نه خاکست
|
اگر خاکست چون شاید بریدن
|
|
و گر برد کجا شاید کشیدن
|
به گرمی گفت کاری شرط کردم
|
|
و گر زین شرط برگردم نه مردم
|
میان دربند و زور دست بگشای
|
|
برون شو دست برد خویش بنمای
|
چو بشنید این سخن فرهاد بیدل
|
|
نشان کوه جست از شاه عادل
|
به کوهی کرد خسرو رهنمونش
|
|
که خواند هر کس اکنون بی ستونش
|
به حکم آنکه سنگی بود خارا
|
|
به سختی روی آن سنگ آشکارا
|
ز دعوی گاه خسرو با دلی خوش
|
|
روان شد کوهکن چون کوه آتش
|
بر آن کوه کمرکش رفت چون باد
|
|
کمر دربست و زخم تیشه بگشاد
|
نخست آزرم آن کرسی نگهداشت
|
|
بر او تمثالهای نغز بنگاشت
|
به تیشه صورت شیرین بر آن سنگ
|
|
چنان بر زد که مانی نقش ارژنگ
|
پس آنگه از سنان تیشه تیز
|
|
گزارش کرد شکل شاه و شبدیز
|
بر آن صورت شنیدی کز جوانی
|
|
جوانمردی چه کرد از مهربانی
|
وزان دنبه که آمد پیه پرورد
|
|
چه کرد آن پیرزن با آن جوانمرد
|
اگرچه دنبه بر گرگان تله بست
|
|
به دنیه شیر مردی زان تله رست
|
چو پیه از دنیه زانسان دید بازی
|
|
تو بر دنبه چرا پیه میگدازی
|
مکن کین میش دندان پیر دارد
|
|
به خوردن دنبهای دلگیر دارد
|
چو برنج طالعت نمد ذنب دار
|
|
ز پس رفتن چرا باید ذنب وار
|