| از این صنعت خدا دوری دهادت | خرد ز این کار دستوری دهادت | |
| بر آوردی مرا از شهریاری | کنون خواهی که از جانم بر آری | |
| من از بی‌دانشی در غم فتادم | شدم خشک از غم اندر نم فتادم | |
| در آنجان گر ز من بودی یکی سوز | به گیسو رفتمی راهش شب و روز | |
| خر از دکان پالان گر گریزد | چو بیند جو فروش از جای خیزد | |
| کسادی چون کشم گوهر نژادم | نخوانده چون روم آخر نه بادم | |
| چو ز آب حوض تر گشتست زینم | خطا باشد که در دریا نشینم | |
| چه فرمائی دلی با این خرابی | کنم با اژدهائی هم نقابی | |
| چو آن درگاه را در خور نیفتم | به زور آن به که از در درنیفتم | |
| ببین تا چند بار اینجا فتادم | به غمخواری و خواری دل نهادم | |
| نیفتاد آن رفیق بی‌وفا را | که بفرستد سلامی خشک ما را | |
| به یک گز مقنعه تا چند کوشم | سلیح مردمی تا چند پوشم | |
| روانبود که چون من زن شماری | کله‌داری کند با تاجداری | |
| قضای بد نگر کامد مرا پیش | خسک بر خستگی و خار بر ریش | |
| به گل چیدن بدم در خار ماندم | به کاری می‌شدم دربار ماندم | |
| چو خود بد کردم از کس چون خروشم | خطای خود ز چشم بد چه پوشم | |
| یکی را گفتم این جان و جهانست | جهان بستد کنون دربند جانست | |
| نه هرکس که آتشی گوید زبانش | بسوزاند تف آتش دهانش | |
| ترازو را دو سر باشد نه یکسر | یکی جو در حساب آرد یکی زر | |
| ترازوئی که ما را داد خسرو | یکی سر دارد آن هم نیز پر جو |