| ملک عزم تماشا کرد روزی | نظرگاهش چو شیرین دل فروزی | |
| کسی را کان چنان دلخواه باشد | همه جائی تماشا گاه باشد | |
| ز سبزه یافتند آرامگاهی | که جز سوسن نرست از وی گیاهی | |
| در آن صحن بهشتی جای کردند | ملک را بارگه بر پای کردند | |
| کنیزان و غلامان گرد خرگاه | ثریاوار گرد خرمن ماه | |
| نشسته خسرو و شیرین به یک جای | ز دور آویخته دوری به یک پای | |
| صراحیهای لعل از دست ساقی | به خنده گفت باد این عیش باقی | |
| شراب و عاشقی همدست گشته | شهنشه زین دومی سرمست گشته | |
| بر آمد تند شیری بیشه پرورد | که از دنبال می‌زد بر هوا گرد | |
| چو بد مستان به لشگرگه در افتاد | و زو لشگر به یکدیگر بر افتاد | |
| فراز آمد به گرد بارگه تنگ | به تندی کرد سوی خسرو آهنگ | |
| شه از مستی شتاب آورد بر شیر | به یکتا پیرهن بی‌درع و شمشیر | |
| کمان کش کرد مشتی تا بناگوش | چنان بر شیر زد کز شیر شد هوش | |
| به فرمودش پس آنگه سر بریدن | ز گردن پوستش بیرون کشیدن | |
| و زان پس رسم شاهان شد که پیوست | بود در بزمگه‌شان تیغ در دست | |
| اگر چه شیر پیکر بود پرویز | ملک بود و ملک باشد گران خیز | |
| ز مستی کرد با شیر آن دلیری | که نام مستی آمد شیر گیری | |
| به دست آویز شیر افکندن شاه | مجال دست بوسی یافت آن ماه | |
| دهان از بوسه چون جلاب‌تر کرد | ز بوسه دست شه را پر شکر کرد | |
| ملک بر تنگ شکر مهر بشکست | که شکر در دهان باید نه در دست |