| چو دهقان دانه در گل پاک ریزد | ز گل گر دانه خیزد پاک خیزد | |
| چو گوهر پاک دارد مردم پاک | کی آلوده شود در دامن خاک | |
| مهین بانو که پاکی در گهر داشت | ز حال خسرو و شیرین خبر داشت | |
| در اندیشید ازان دو یار دلکش | که چون سازد بهم خاشاک و آتش | |
| به شیرین گفت کای فرزانه فرزند | نه بر من بر همه خوبان خداوند | |
| یکی ناز تو و صد ملک شاهی | یکی موی تو وز مه تا به ماهی | |
| سعادت خواجه تاش سایه تو | صلاح از جمله پیرایه تو | |
| جهان را از جمالت روشنائی | جمالت در پناه ناآزموده | |
| تو گنجی سر به مهری نابسوده | بد و نیک جهان ناآزموده | |
| جهان نیرنگ‌ها داند نمودن | به در دزدیدن و یاقوت سودن | |
| چنانم در دل آید کاین جهانگیر | به پیوند تو دارد رای و تدبیر | |
| گر این صاحب جهان دلداده تست | شکاری بس شگرف افتاده تست | |
| ولیکن گرچه بینی ناشکیبش | نه بینم گوش داری بر فریبش | |
| نباید کز سر شیرین زبانی | خورد حلوای شیرین را یگانی | |
| فرو ماند ترا آلوده خویش | هوای دیگری گیرد فرا پیش | |
| چنان زی با رخ خورشید نورش | که پیش از نان نیفتی در تنورش | |
| شنیدم ده هزارش خوبرویند | همه شکر لب و زنجیر مویند | |
| دلش چون زان همه گلها بخندد | چه گوئی در گلی چون مهر بندد | |
| بلی گر دست بر گوهر نیابد | سر از گوهر خریدن برنتابد | |
| چو بیند نیک عهد و نیکنامت | ز من خواهد به آیینی تمامت |