| خوشا ملکا که ملک زندگانی است | بها روزا که آن روز جوانی است | |
| نه هست از زندگی خوشتر شماری | نه از روز جوانی روزگاری | |
| جهان خسرو که سالار جهان بود | جوان بود و عجب خوشدل جوان بود | |
| نخوردی بی‌غنا یک جرعه باده | نه بی‌مطرب شدی طبعش گشاده | |
| مغنی را که پارنجی ندادی | به هر دستان کم از گنجی ندادی | |
| به عشرت بود روزی باده در دست | مهین بانو در آمد شاد و بنشست | |
| ملک تشریف خاص خویش دادش | ز دیگر وقتها دل بیش دادش | |
| چو آمد وقت خوان دارای عالم | ز موبد خواست رسم باج برسم | |
| به هر خوردی که خسرو دستگه داشت | حدیث باج برسم را نگه داشت | |
| حساب باج برسم آنچنان است | که او بر چاشنی‌گیری نشان است | |
| اجازت باشد از فرمان موبد | خورشها را که این نیک است و آن بد | |
| به می خوردن نشاند آن گه مهان را | همان فرخنده بانوی جهان را | |
| به جام خاص می می‌خورد با او | سخن از هر دری می‌کرد با او | |
| چو از جام نبید تلخ شد مست | حکایت را به شیرین باز پیوست | |
| ز شیرین قصه آوارگی کرد | به دل شادی به لب غمخوارگی کرد | |
| که بانو را برادر زاده‌ای بود | چو گل خندان چو سرو آزاده‌ای بود | |
| شنیدم کادهم توسن کشیدش | چو عنقا کرد از اینجا ناپدیدش | |
| مرا از خانه پیکی آمد امروز | خبر آورد از آن ماه دل‌افروز | |
| گر اینجا یک دو هفته باز مانم | بر آن عزمم که جایش باز دانم | |
| فرستم قاصدی تا بازش آرد | بسان مرغ در پروازش آرد |