| چو خسرو دور شد زان چشمه آب | ز چشم آب ریزش دور شد خواب | |
| به هر منزل کز آنجا دورتر گشت | ز نومیدی دلش رنجورتر گشت | |
| دگر ره شادمان می‌شد به امید | که برنامد هنوز از کوه خورشید | |
| چو من زین ره به مشرق می‌شتابم | مگر خورشید روشن را بیابم | |
| چو گل بر مرز کوهستان گذر کرد | نسیمش مرزبانان را خبر کرد | |
| عمل‌داران برابر می‌دویدند | زر و دیبا به خدمت می‌کشیدند | |
| بتانی دید بزم افروز و دلبند | به روشن روی خسرو آرزومند | |
| خوش آمد با بتان پیوندش آنجا | مقام افتاد روزی چندش آنجا | |
| از آنجا سوی موقان سر بدر کرد | ز موقان سوی باخرزان گذر کرد | |
| مهین بانو چو زین حالت خبر یافت | به خدمت کردن شاهانه بشتافت | |
| به استقبال شاه آورد پرواز | سپاهی ساخته با برک و با ساز | |
| گرامی نزلهای خسروانه | فرستاد از ادب سوی خزانه | |
| ز دیبا و غلام و گوهر و گنج | دبیران را قلم در خط شد از رنج | |
| فرود آمد به درگاه جهاندار | جهاندارش نوازش کرد بسیار | |
| بزیر تخت شه کرسی نهادند | نشست اوی و دیگر قوم ایستادند | |
| شهنشه باز پرسیدش که چونی | که بادت نو بنو عیشی فزونی | |
| به مهمانیت آوردم گرانی | مبادت درد سر زین میهمانی | |
| مهین بانو چو دید آن دلنوازی | ز خدمت داد خود را سرفرازی | |
| نفس بگشاد چون باد سحرگاه | فرو خواند آفرینها در خور شاه | |
| بدان طالع که پشتش را قوی کرد | پناهش بارگاه خسروی کرد |