| چو برزد بامدادان خازن چین | به درج گوهرین بر قفل زرین | |
| برون آمد ز درج آن نقش چینی | شدن را کرده با خود نقش بینی | |
| بتان چین به خدمت سر نهادند | بسان سرو بر پای ایستادند | |
| چو شیرین دید روی مهربانان | به چربی گفت با شیرین زبانان | |
| که بسم‌الله به صحرا می‌خرامم | مگر بسمل شود مرغی به دامم | |
| بتان از سر سراغج باز کردند | دگرگون خدمتش را ساز کردند | |
| به کردار کله‌داران چون نوش | قبا بستند بکران قصب پوش | |
| که رسمی بود کان صحرا خرامان | به صید آیند بر رسم غلامان | |
| همه در گرد شیرین حلقه بستند | چو حالی بر نشست او بر نشستند | |
| به صحرائی شدند از صحن ایوان | به سرسبزی چو خضر از آب حیوان | |
| در آن صحرا روان کردند رهوار | وزان صحرا به صحراهای بسیار | |
| شدند آن روضه حوران دلکش | به صحرائی چو مینو خرم و خوش | |
| زمین از سبزه نزهت گاه آهو | هوا از مشک پر خالی ز آهو | |
| سرانجام اسب را پرواز دادند | عنان خود به مرکب باز دادند | |
| بت لشگر شکن بر پشت شبدیز | سواری تند بود و مرکبی تیز | |
| چو مرکب گرم کرد از پیش یاران | برون افتاد از آن هم تک سواران | |
| گمان بردند که اسبش سر کشید است | ندانستند کو سر در کشید است | |
| بسی چون سایه دنبالش دویدند | ز سایه در گذر گردش ندیدند | |
| به جستن تا به شب دمساز گشتند | به نومیدی هم آخر باز گشتند | |
| ز شاه خویش هر یک دور مانده | به تن رنجه به دل رنجور مانده |