| لعاب عنکبوتان مگس گیر | همائی را نگر چون کرد نخجیر | |
| در آن چشمه که دیوان خانه کردند | پری را بین که چون دیوانه کردند | |
| به چاره هر کجا تدبیر سازند | نه مردم دیو را نخجیر سازند | |
| چو آن گل برگ رویان بر سر خاک | گل صد برگ را دیدند غمناک | |
| بدانستند کان کار پری نیست | عجب کاریست کاری سرسری نیست | |
| از آن پیشه پشیمانی گرفتند | بر آن صورت ثناخوانی گرفتند | |
| که سر بازی کنیم و جان فشانیم | مگر کاحوال صورت باز دانیم | |
| چو شیرین دید که ایشان راستگویند | به چاره راست کردن چاره جویند | |
| به یاری خواستن بنمود زاری | که یاران را ز یارانست یاری | |
| ترا از یار نگریزد بهر کار | خدای است آنکه بی مثل است و بی یار | |
| بسا کارا که از یاری برآید | به باید یار تا کاری برآید | |
| بدان بت پیکران گفت آن دلارام | کز این پیکر شدم بی‌صبر و آرام | |
| بیا تا این حدیث از کس نپوشیم | بدین تمثال نوشین باده نوشیم | |
| دگر باره نشاط آغاز کردند | می‌آوردند و عشرت ساز کردند | |
| پیاپی شد غزلهای فراقی | بر آمد بانک نوشا نوش ساقی | |
| بت شیرین نبید تلخ در دست | از آن تلخی و شیرینی جهان مست | |
| بهر نوبت که می‌بر لب نهادی | زمین را پیش صورت بوسه دادی | |
| چو مستی عاشقی را تنگ‌تر کرد | صبوری در زمان آهنگ در کرد | |
| یکی را زان بتان بنشاند در راه | که هر کس را که بینی بر گذرگاه | |
| نظر کن تا درین سامان چو پوید | وزین صورت به پرسش تا چه گوید |