| می‌آوردند و در می‌دل نشاندند | گل آوردند و بر گل می‌فشاندند | |
| نهاده باده بر کف ماه و انجم | جهان خالی ز دیو و دیو مردم | |
| همه تن شهوت آن پاکیزگان را | چنان کائین بود دوشیزگان را | |
| چو محرم بود جای از چشم اغیار | ز مستی رقصشان آورد در کار | |
| گه این می‌داد بر گلها درودی | گه آن می‌گفت با بلبل سرودی | |
| ندانستند جز شادی شماری | نه جز خرم دلی دیدند کاری | |
| در آن شیرین لبان رخسار شیرین | چو ماهی بود گرد ماه پروین | |
| به یاد مهربانان عیش می‌کرد | گهی می‌داد باده گاه می‌خورد | |
| چو خودبین شد که دارد صورت ماه | بر آن صورت فتادش چشم ناگاه | |
| به خوبان گفت کان صورت بیارید | که کرد است این رقم پنهان مدارید | |
| بیاوردند صورت پیش دلبند | بر آن صورت فرو شد ساعتی چند | |
| نه دل می‌داد ازو دل بر گرفتن | نه میشایستش اندر بر گرفتن | |
| بهر دیداری ازوی مست می‌شد | به هر جامی که خورد از دست می‌شد | |
| چو می‌دید از هوش می‌شد دلش سست | چو می‌کردند پنهان باز می‌جست | |
| نگهبانان بترسیدند از آن کار | کز آن صورت شود شیرین گرفتار | |
| دریدند از هم آن نقش گزین را | که رنگ از روی بردی نقش چین را | |
| چو شیرین نام صورت برد گفتند | که آن تمثال را دیوان نهفتند | |
| پری زار است ازین صحرا گریزیم | به صحرای دگر افتیم و خیزیم | |
| از آن مجمر چو آتش گرم گشتند | سپندی سوختند و در گذشتند | |
| کواکب را به دود آتش نشاندند | جنیبت را به دیگر دشت راندند |