| سمندش کشتزار سبز را خورد | غلامش غوره دهقان تبه کرد | |
| شب از درویش بستد جای تنگش | به نامحرم رسید آواز چنگش | |
| گر این بیگانه‌ای کردی نه فرزند | ببردی خان و مانش را خداوند | |
| زند بر هر رگی فصاد صد نیش | ولی دستش بلرزد بر رگ خویش | |
| ملک فرمود تا خنجر کشیدند | تکاور مرکبش را پی بریدند | |
| غلامش را به صاحب غوره دادند | گلابی را به آبی شوره دادند | |
| در آن خانه که آن شب بود رختش | به صاحبخانه بخشیدند تختش | |
| پس آنگه ناخن چنگی شکستند | ز روی چنگش ابریشم گسستند | |
| سیاست بین که می‌کردند ازین پیش | نه با بیگانه با دردانه خویش | |
| کنون گر خون صد مسکین بریزند | ز بند قراضه برنخیزند | |
| کجا آن عدل و آن انصاف سازی | که با رزند از اینسان رفت بازی | |
| جهان ز آتش پرستی شد چنان گرم | که بادا زین مسلمانی ترا شرم | |
| مسلمانیم ما او گبر نام است | گر این گبری مسلمانی کدام است | |
| نظامی بر سرافسانه شوباز | که مرغ بند را تلخ آمد آواز |