| اتابک را بگوید کای جهانگیر | نظامی وانگهی صدگونه تقصیر | |
| نیامد وقت آن کاو را نوازیم؟ | ز کار افتاده‌ای را کار سازیم؟ | |
| به چشمی چشم این غمگین گشائیم؟ | به ابروئیش از ابروچین گشائیم؟ | |
| ز ملک ما که دولت راست بنیاد | چه باشد گر خرابی گردد آباد | |
| چنین گوینده‌ای در گوشه تا کی | سخندانی چنین بی‌توشه تا کی | |
| از آن شد خانه خورشید معمور | که تاریکان عالم را دهد نور | |
| سخای ابر از آن آمد جهانگیر | که در طفلی گیاهی را دهد شیر | |
| کنون عمریست کین مرغ سخنسنج | به شکر نعمت ما می‌برد رنج | |
| نخورده جامی از میخانه ما | کند از شکرها شکرانه ما | |
| شفیعی چون من و چون او غلامی | چو تو کیخسروی کمتر ز جامی | |
| نظامی چیست این گستاخ روئی | که با دولت کنی گستاخ گوئی | |
| خداوندی که چون خاقان و فغفور | به صد حاجت دری بوسندش از دور | |
| چه عذر آری تو ای خاکی‌تر از خاک | کو گویائی درین خط خطرناک | |
| یکی عذر است کو در پادشاهی | صفت دارد ز درگاه الهی | |
| بدان در هر که بالاتر فروتر | کسی کافکنده‌تر گستاخ روتر | |
| نه بینی برق کاهن را بسوزد | چراغ پیره زن چون برفروزد | |
| همان دریا که موجش سهمناکست | گلی را باغ و باغی را هلاکست | |
| سلیمانست شه با او درین راه | گهی ماهی سخن گوید گهی ماه | |
| دبیران را به آتش گاه سباک | گهی زر در حساب آید گهی خاک | |
| خدایا تا جهان را آب و رنگست | فلک را دور و گیتی را درنگست |