| تو زانجا آمدی کاین جا دویدی | ازین جا در گذر کانجا رسیدی | |
| ترازوی همه ایزدشناسی | چه باشد جز دلیلی یا قیاسی | |
| قیاس عقل تا آنجاست بر کار | که صانع را دلیل آید پدیدار | |
| مده اندیشه را زین پیشتر راه | که یا کوه آیدت در پیش یا چاه | |
| چو دانستی که معبودی ترا هست | بدار از جستجوی چون و چه دست | |
| زهر شمعی که جوئی روشنائی | به وحدانیتش یابی گوائی | |
| گه از خاکی چو گل رنگی برآرد | گه از آبی چو ما نقشی نگارد | |
| خرد بخشید تا او را شناسیم | بصارت داد تا هم زو هراسیم | |
| فکند از هیت نه حرف افلاک | رقوم هندسی بر تخته خاک | |
| نبات روح را آب از جگر داد | چراغ عقل را پیه از بصر داد | |
| جهت را شش گریبان در سر افکند | زمین را چار گوهر در برافکند | |
| چنان کرد آفرینش را به آغاز | که پی بردن نداند کس بدان راز | |
| چنانش در نورد آرد سرانجام | که نتواند زدن فکرت در آن گام | |
| نشاید باز جست از خود خدائی | خدائی برتر است از کدخدائی | |
| بفرساید همه فرسودنیها | همو قادر بود بر بودنیها | |
| چو بخشاینده و بخشنده‌ی جود | نخستین مایه‌ها را کرد موجود | |
| بهر مایه نشانی از اخلاص | که او را در عمل کاری بود خاص | |
| یکی را داد بخشش تا رساند | یکی را کرد ممسک تا ستاند | |
| نه بخشنده خبر دارد ز دادن | نه آنکس کو پذیرفت از نهادن | |
| نه آتش را خبر کو هست سوزان | نه آب آگه که هست از جان فروزان |