|
خلیلی الهدی انجی و اصلح
|
|
ولکن من هداه الله افلح
|
|
|
حکیمان پند درویشان پذیرند
|
|
گش ایها داراغت خاطر نرنزت
|
|
که ثخنی عاقلی ده بار اثنزت
|
|
|
من استضعفت لاتغلظ علیه
|
|
من استأسرت لاتکسر یدیه
|
|
چه نیکو گفت در پای شتر مور
|
|
|
که ای فربه مکن بر لاغران زور
|
|
که منعم بی‌مبر کول ایچ درویش
|
|
کوایش می بنی دنبل مزش نیش
|
|
|
دع استنقاص من طال احترامه
|
|
فقوس‌الدهر لم تبرح سهامه
|
|
جراحت بند باش ار می‌توانی
|
|
|
تو را نیز ار بیندازد چه دانی
|
|
ببات این دهر دون را تیر اری پشت
|
|
نه هر کش تیر نه کمان بو کسی ای کشت
|
|
|
تأدب تستقم لاطف تقدم
|
|
تواضع ترتفع لاتعل تندم
|
|
|
که بخشودست و دیگر در ربودست
|
|
نه کت تفسیر وفق خواند است ابهشت
|
|
بسم دی که سوری ماند بیده ببدشت
|
|
|
لیعف المهتدی عن س من ضل
|
|
ولا یستهزکم من قائم زل
|
|
منم کافتادگان را بد نگفتم
|
|
|
که ترسیدم که روزی خود بیفتم
|
|
کمسسکی اوت اس بخت آو بهریت
|
|
مخن هر دم برای چنداکی بگریت
|
|
|
متی زرت الفتی غبا اجلک
|
|
فلا تکثر حبیبک لا یملک
|
|
|
چو کم بینند خاطر بیش خواهد
|
|
عزیزی کت هن‌اش هر دم مدوپش
|
|
که دیدر زر ملال آرد بش از بش
|
|
|
تبصر فی فقیر یشتهی الزاد
|
|
ولا تحسد غنیا قدره زاد
|
|
وگر گویند آن جاه و محل بین
|
|
|
تو پای روستایی در وحل بین
|
|
و چه ترش روی کت برغ خوان نی
|
|
تزان مسکی خبر هن کش خه نان نی
|
|