در پند و اخلاق

غریب شهر کسان تا نبوده باشد مرد

ازو درست نیاید غم غریبان خورد

□

سلطان که به منزل گدایان آید

گر بر سر بوریا نشیند شاید

□

در طالع من نیست که نزدیک تو باشم

می‌گویمت از دور دعا گر برسانند

□

نیافرید خدایت به خلق حاجتمند

به شکر نعمت حق در به روی خلق مبند

□

گر ز هفت آسمان گزند آید

راست بر عضو مستمند آید

□

در گرگ نگه مکن که بزغاله برد

یک روز ببینی که پلنگش بدرد

□

بشنو که من نصیحت پیران شنیده‌ام

پیش از تو خلق بوده و بعد از تو بوده‌اند

□

مرغ جایی رود که چینه بود

نه به جایی رود که چی نبود

□

خورشید که بر جامه‌ی درویش افتد

از بخت نگونش ابر در پیش افتد

□

تواضع گر چه محبوبست و فضل بیکران دارد

نباید کرد بیش از حد که هیبت را زیان دارد

□

نه هر بیرون که بپسندی درونش همچنان باشد

بسا حلوای صابونی که زهرش در میان باشد

□

سگ هم از کوچکی پلید بود

اصل ناپاک از او پدید بود

□

شادمانی مکن که دشمن مرد

تو هم از مرگ جان نخواهی برد

□

گر هیمه عود گردد و گر سنگ در شود

مشنو که چشم آدمی تنگ پر شود

□

هر که دندان به خویشتن بنهاد

خیر دیگر به کس نخواهد داد

□

بخت در اول فطرت چو نباشد مسعود

مقبل آن نیست که در حال بمیرد مولود

□

ناامید از در رحمت به کجا شاید رفت

یارب از هر چه خطا رفت هزار استغفار

□

سفله را قوت مده چندانکه مستولی شود

گرگ را چندانکه دندان تیزتر خونریزتر

□

نهاد بد نپسندد خدای نیکوکار

امیر خفته و مردم ز ظلم او بیدار

□

بزرگی نماند بر آن پایدار

که مردم به چشمش نمایند خوار