در پند و اخلاق

دانی چه گفته‌اند بنی عوف در عرب

نسل بریده به که موالید بی‌ادب

□

خیری که برآیدت به توفیق از دست

در حق کسی کن که درو خیری هست

□

گر سفله به مال و جاه از آزاده بهست

سگ نیز به صید از آدمیزاده بهست

□

کس نیست که مهر تو درو شاید بست

پس پیش تو ناچار کمر باید بست

□

دولت جاوید به طاعت درست

سود مسافر به بضاعت درست

□

گوینده را چه غم که نصیحت قبول نیست

گر نامه رد کنند گناه رسول نیست

□

رفتن چو ضرورتست و منزل بگذاشت

من خود ننهم دلی که بر باید داشت

□

هر که گوید کلاغ چون بازست

نشنوندش که دیده‌ها بازست

□

گر راه نمایی همه عالم راهست		ور دست نگیری هه عالم چاهست
خواهی که به طبعت همه کس دارد دوست		با هر که در اوفتی چنان باش که اوست

□

اگر بواب و سرهنگان هم از درگه برانندت

ازان بهتر که در پهلوی مجهولی نشانندت

□

این بار نه بانگ چنگ و نای و دهلست

کاین بار شکار شیر و جنگ مغلست

□

از مایه‌ی بیسود نیاساید مرد

مار از دم خویش چند بتواند خورد

□

گمان مبر که جهان اعتماد را شاید

که بی‌عدم نبود هر چه در وجود آید

□

بیچاره که در میان دریا افتاد

مسکین چه کند که دست و پایی نزند

□

توان نان خورد اگر دندان نباشد

مصیبت آن بود که نان نباشد

□

چه کندمالک مختار که فرمان ندهد

چه کند بنده که سر بر خط فرمان ننهد

□

وقتی دل دوستان به جنگ آزارند

چندانکه نه جای آشتی بگذارند

□

گفتم که برآید آبی از چاه امید

افسوس که دلو نیز در چاه افتاد

□

دروغی که حالی دلت خوش کند

به از راستی کت مشوش کند