در عزت نفس

گرچه درویشم بحمدالله مخنث نیستم

شیر اگر مفلوج باشد همچنان از سگ بهست

□

ای نفس چون وظیفه‌ی روزی مقررست		آزاد باش تا نفسی روزگار هست
از پیری و شکستگیت هیچ باک نیست		چون دولت جوان خداوندگار هست

□

در سرای به هم کرده از پس پرده		مباش غره که هیچ آفریده واقف نیست
از آن بترس که مکنون غیب می‌داند		گرش بلند بخوانی وگر نهفته یکیست

□

شهی که پاس رعیت نگاه می‌دارد		حلال باد خراجش که مزد چوپانیست
وگرنه راعی خلقست زهرمارش باد		که هر چه می‌خورد او جزیت مسلمانیست

□

صاحب کمال را چه غم از نقص مال و جاه		چون ماه پیکری که برو سرخ و زرد نیست
مردی که هیچ جامه ندارد به اتفاق		بهتر ز جامه‌ای که درو هیچ مرد نیست

□

ضرورتست به توبیخ با کسی گفتن		که پند مصلحت آموز کاربندش نیست
اگر به لطف به سر می‌رود به قهر مگوی		که هر چه سر نکشد حاجت کمندش نیست

□

اگر خود بردرد پیشانی پیل		نه مردست آنکه در وی مردمی نیست
بنی آدم سرشت از خاک دارد		اگر خاکی نباشد آدمی نیست

□

در حدود ری یکی دیوانه بود		سال و مه کردی به کوه و دشت گشت
در بهار و دی به سالی یک دو بار		آمدی در قلب شهر از طرف دشت
گفت ای آنان که تان آماده بود		گاه قرب و بعد این زرینه طشت
توزی و کتان به گرما پنج و شش		قندز و قاقم به سرما هفت و هشت
گر شما را بانوایی بد چه شد؟		ور که ما را بینوایی بد چه گشت؟
راحت هستی و رنج نیستی		بر شما بگذشت و بر ما هم گذشت

□

بیا که پرده برانداختم ز صورت حال

من آن نیم که سخن در غلاف خواهم گفت