| به اتفاق دگر دل به کس نباید داد | ز خستگی که درین نوبت اتفاق افتاد | |
| چو ماه دولت بوبکر سعد افل شد | طلوع اختر سعدش هنوز جان می‌داد | |
| امید امن و سلامت به گوش دل می‌گفت | بقای سعد ابوبکر سعد زنگی باد | |
| هنوز داغ نخستین درست ناشده بود | که دست جور زمان داغ دیگرش بنهاد | |
| نه آن دریغ که هرگز به در رود از دل | نه آن حدیث که هرگز برون شود از یاد | |
| عروس ملک نکوروی دختریست ولیک | وفا نمی‌کند این سست مهر با داماد | |
| نه خود سریر سلیمان به باد رفتی و بس | که هرکجا که سریریست می‌رود بر باد | |
| وجود خلق بدل می‌شود وگرنه زمین | همان ولایت کیخسروست و تور و قباد | |
| شنیده‌ایم که با جمله دوستی پیوست | نگفته‌اند که با هیچکس به عهد استاد | |
| چو طفل با همه بازید و بی‌وفایی کرد | عجبتر آنکه نگشتند هیچ یک استاد | |
| بدین خلاف ندانم که ملک شیرینست | ولی چه سود که در سنگ می‌کشد فرهاد | |
| ز مادر آمده بی‌گنج و ملک و خیل و حشم | همی روند چنانک آمدند مادرزاد | |
| روان پاک ابوبکر سعد زنگی را | خدای پاک به فضل و کرم بیامرزاد | |
| همه عمارت آرامگاه عقبی کرد | که اعتماد بقا را نشاید این بنیاد | |
| اگر کسی به سپندارمذ نپاشد تخم | گدای خرمن دیگر کسان بود مرداد | |
| امید هست که روشن بود بر او شب گور | که شمعدان مکارم ز پیش بفرستاد | |
| به روز عرض قیامت خدای عزوجل | جزای خیر دهادش که داد خیر بداد | |
| بکرد و با تن خود کرد هر چه از انصاف | همین قیاس بکن گر کسی کند بیداد | |
| کسان حکومت باطل کنند و پندارند | که حکم را همه وقتی ملازمست نفاذ | |
| هزار دولت سلطانی و خداوندی | غلام بندگی و گردن از گنه آزاد |