| تو را به حاتم طایی مثل زنند و خطاست | گل شکفته که گوید به ارغوان ماند؟ | |
| من این غلط نپسندم ز رای روشن خویش | که طبع و دست تو گویم به بحر و کان ماند | |
| جلال و قدر منیعت کجا و وهم کجا | من آن نیم که در این موقفم زبان ماند | |
| فنون فضل تو را غایتی و حدی نیست | که نفس ناطقه را قدرت بیان ماند | |
| تو معن زائده‌ای در کمال فضل و ادب | که تا قیامت ازو در کتب نشان ماند | |
| جهان نماند و اقبال روزگار تو باد | که نام نیک تو باقیست تا جهان ماند | |
| علی‌الخصوص که سعدی مجال قرب تو یافت | حقیقت است که فکرت مع‌الزمان ماند | |
| تو نیز غایت امکان ازو دریغ مدار | که آن نماند و این ذکر جایدان ماند | |
| به رغم انف اعادی دراز عمر بمان | که دزد دوست ندارد که پاسبان ماند |