| بیفکن خیمه تا محمل برانند | که همراهان این عالم روانند | |
| زن و فرزند و خویش و یار و پیوند | برادر خواندگان کاروانند | |
| نباید ستن اندر صحبتی دل | که بی ایشان بمانی یا بمانند | |
| نه اول خاک بودست آدمیزاد | به آخر چون بیندیشی همانند | |
| پس آن بهتر که اول و آخر خویش | بیندیشند و قدر خود بدانند | |
| زمین چندی بخورد از خلق و چندی | هنوز از کبر سر بر آسمانند | |
| یکی بر تربتی فریاد می‌خواند | که اینان پادشاهان جهانند | |
| بگفتم تخته‌ای بر کن ز گوری | ببین تا پادشه یا پاسبانند | |
| بگفتا تخته بر کندن چه حاجت | که می‌دانم که مشتی استخوانند | |
| نصیحت داروی تلخست و باید | که با جلاب در حلقت چکانند | |
| چنین سقمونیای شکرآلود | ز داروخانه‌ی سعدی ستانند |