| عجب گر بود راهم از دست راست | که از دست من جز کژی برنخاست | |
| دلم می‌دهد وقت وقت این امید | که حق شرم دارد ز موی سفید | |
| عجب دارم ار شرم دارد ز من | که شرمم نمی‌آید از خویشتن | |
| نه یوسف که چندان بلا دید و بند | چو حکمش روان گشت و قدرش بلند | |
| گنه عفو کرد آل یعقوب را؟ | که معنی بود صورت خوب را | |
| به کردار بدشان مقید نکرد | بضاعات مزجاتشان رد نکرد | |
| ز لطفت همین چشم داریم نیز | بر این بی‌بضاعت ببخش ای عزیز | |
| کس از من سیه نامه تر دیده نیست | که هیچم فعال پسندیده نیست | |
| جز این کاعتمادم به یاری تست | امیدم به آمرزگاری تست | |
| بضاعت نیاوردم الا امید | خدایا ز عفوم مکن ناامید |