| شنیدم که مستی ز تاب نبید | به مقصوره‌ی مسجدی در دوید | |
| بنالید بر آستان کرم | که یارب به فردوس اعلی برم | |
| موذن گریبان گرفتش که هین | سگ و مسجد! ای فارغ از عقل و دین | |
| چه شایسته کردی که خواهی بهشت؟ | نمی‌زیبدت ناز با روی زشت | |
| بگفت این سخن پیر و بگریست مست | که مستم بدار از من ای خواجه دست | |
| عجب داری از لطف پروردگار | که باشد گنهکاری امیدوار؟ | |
| تو را می‌نگویم که عذرم پذیر | در توبه بازست و حق دستگیر | |
| همی شرم دارم ز لطف کریم | که خوانم گنه پیش عفوش عظیم | |
| کسی را که پیری درآرد ز پای | چو دستش نگیری نخیزد ز جای | |
| من آنم ز پای اندر افتاده پیر | خدایا به فضل توام دست گیر | |
| نگویم بزرگی و جاهم ببخش | فروماندگی و گناهم ببخش | |
| اگر یاری اندک زلل داندم | به نابخردی شهره گرداندم | |
| تو بینا و ما خائف از یکدگر | که تو پرده پوشی و ما پرده در | |
| برآورده مردم ز بیرون خروش | تو با بنده در پرده و پرده پوش | |
| به نادانی ار بندگان سرکشند | خداوندگاران قلم در کشند | |
| اگر جرم بخشی به مقدار جود | نماند گنهکاری اندر وجود | |
| وگر خشم گیری به قدر گناه | به دوزخ فرست و ترازو مخواه | |
| گرم دست گیری به جایی رسم | وگر بفگنی بر نگیرد کسم | |
| که زور آورد گر تو یاری دهی؟ | که گیرد چو تو رستگاری دهی؟ | |
| دو خواهند بودن به محشر فریق | ندانم کدامان دهندم طریق |