| بهشت آن ستاند که طاعت برد | کرا نقد باید بضاعت برد | |
| مکن، دامن از گرد زلت بشوی | که ناگه ز بالا ببندند جوی | |
| اگر مرغ دولت ز قیدت بجست | هنوزش سر رشته داری به دست | |
| وگر دیر شد گرم رو باش و چست | ز دیر آمدن غم ندارد درست | |
| هنوزت اجل دست خواهش نبست | برآور به درگاه دادار دست | |
| مخسب ای گنه کرده‌ی خفته، خیز | به عذر گناه آب چشمی بریز | |
| چو حکم ضرورت بود کبروی | بریزند باری بر این خاک کوی | |
| ور آبت نماند شفیع آر پیش | کسی را که هست آبروی از تو بیش | |
| به قهر ار براند خدای از درم | روان بزرگان شفیع آورم |