| چه وزن آورد جایی انبان باد | که میزان عدل است و دیوان داد؟ | |
| مرائی که چندین ورع می‌نمود | بدیدند و هیچش در انبان نبود | |
| کنند ابره پاکیزه‌تر ز آستر | که این در حجاب است و آن در نظر | |
| بزرگان فراغ از نظر داشتند | ازان پرنیان آستر داشتند | |
| ور آوازه خواهی در اقلیم فاش | برون حله کن گو درون حشو باش | |
| ببازی نگفت این سخن با یزید | که از منکر ایمن‌ترم کز مرید | |
| کسانی که سلطان و شاهنشهند | سراسر گدایان این درگهند | |
| طمع در گدا، مرد معنی نبست | نشاید گرفتن در افتاده دست | |
| همان به گر آبستن گوهری | که همچون صدف سر به خود در بری | |
| چو روی پرستیدنت در خداست | اگر جبرئیلت نبیند رواست | |
| تو را پند سعدی بس است ای پسر | اگر گوش گیری چو پند پدر | |
| گر امروز گفتار ما نشنوی | مبادا که فردا پشیمان شوی | |
| از این به نصیحتگری بایدت | ندانم پس از من چه پیش آیدت! |