| بخندید برنا که حاتم منم | سر اینک جدا کن به تیغ از تنم | |
| نباید که چون صبح گردد سفید | گزندت رسد یا شوی ناامید | |
| چو حاتم به آزادگی سر نهاد | جوان را برآمد خروش از نهاد | |
| به خاک اندر افتاد و بر پای جست | گهش خاک بوسید و گه پای و دست | |
| بینداخت شمشیر و ترکش نهاد | چو بیچارگان دست بر کش نهاد | |
| که گر من گلی بر وجودت زنم | به نزدیک مردان نه مردم، زنم | |
| دو چشمش ببوسید و در بر گرفت | وزان جا طریق یمن بر گرفت | |
| ملک در میان دو ابروی مرد | بدانست حالی که کاری نکرد | |
| بگفتا بیا تا چه داری خبر | چرا سر نبستی به فتراک بر؟ | |
| مگر بر تو نام‌آوری حمله کرد | نیاوردی از ضعف تاب نبرد؟ | |
| جوانمرد شاطر زمین بوسه داد | ملک را ثنا گفت و تمکین نهاد | |
| که دریافتم حاتم نامجوی | هنرمند و خوش منظر و خوبروی | |
| جوانمرد و صاحب خرد دیدمش | به مردانگی فوق خود دیدمش | |
| مرا بار لطفش دو تا کرد پشت | به شمشیر احسان و فضلم بکشت | |
| بگفت آنچه دید از کرمهای وی | شهنشه ثنا گفت بر آل طی | |
| فرستاده را داد مهری درم | که مهرست بر نام حاتم کرم | |
| مر او را سزد گر گواهی دهند | که معنی و آوازه‌اش همرهند |