| یکی را حکایت کنند از ملوک | که بیماری رشته کردش چو دوک | |
| چنانش در انداخت ضعف حسد | که می‌برد بر زیردستان حسد | |
| که شاه ارچه بر عرصه نام آورست | چو ضعف آمد از بیدقی کمترست | |
| ندیمی زمین ملک بوسه داد | که ملک خداوند جاوید باد | |
| در این شهر مردی مبارک دم است | که در پارسایی چنویی کم است | |
| نبردند پیشش مهمات کس | که مقصود حاصل نشد در نفس | |
| نرفته‌ست هرگز بر او ناصواب | دلی روشن و دعوتی مستجاب | |
| بخوان تا بخواند دعائی بر این | که رحمت رسد ز آسمان برین | |
| بفرمود تا مهتران خدم | بخواندند پیر مبارک قدم | |
| برفتند و گفتند و آمد فقیر | تنی محتشم در لباسی حقیر | |
| بگفتا دعائی کن ای هوشمند | که در رشته چون سوزنم پای‌بند | |
| شنید این سخن پیر خم بوده پشت | بتندی برآورد بانگی درشت | |
| که حق مهربان است بر دادگر | ببخشای و بخشایش حق نگر | |
| دعای منت کی شود سودمند | اسیران محتاج در چاه و بند؟ | |
| تو ناکرده بر خلق بخشایشی | کجا بینی از دولت آسایشی؟ | |
| ببایدت عذر خطا خواستن | پس از شیخ صالح دعا خواستن | |
| کجا دست گیرد دعای ویت | دعای ستمدیدگان در پیت؟ | |
| شنید این سخن شهریار عجم | ز خشم و خجالت برآمد بهم | |
| برنجید و پس با دل خویش گفت | چه رنجم؟ حق است اینچه درویش گفت | |
| بفرمود تا هر که در بند بود | به فرمانش آزاد کردند زود |