| برد بر دل از جور غم بارها | که نا آزموده کند کارها | |
| نظر کن چو سوفار داری به شست | نه آنگه که پرتاب کردی ز دست | |
| چو یوسف کسی در صلاح و تمیز | به یک سال باید که گردد عزیز | |
| به ایام تا بر نیاید بسی | نشاید رسیدن به غور کسی | |
| زهر نوعی اخلاق او کشف کرد | خردمند و پاکیزه دین بود مرد | |
| نکو سیرتش دید و روشن قیاس | سخن سنج و مقدار مردم شناس | |
| به رای از بزرگان مهش دید و بیش | نشاندش زبردست دستور خویش | |
| چنان حکمت و معرفت کار بست | که از امر و نهیش درونی نخست | |
| در آورد ملکی به زیر قلم | کز او بر وجودی نیامد الم | |
| زبان همه حرف گیران ببست | که حرفی بدش برنیامد ز دست | |
| حسودی که یک جو خیانت ندید | به کارش به تابه چو گندم تپید | |
| ز روشن دلش ملک پرتو گرفت | وزیر کهن را غم نو گرفت | |
| ندید آن خردمند را رخنه‌ای | که در وی تواند زدن طعنه‌ای | |
| امین و بد اندیش طشتند و مور | نشاید در او رخنه کردن بزور | |
| ملک را دو خورشید طلعت غلام | به سر بر، کمر بسته بودی مدام | |
| دو پاکیزه پیکر چو حور و پری | چو خورشید و ماه از سدیگر بری | |
| دو صورت که گفتی یکی نیست بیش | نموده در آیینه همتای خویش | |
| سخنهای دانای شیرین سخن | گرفت اندر آن هر دو شمشاد بن | |
| چو دیدند کاوصاف و خلقش نکوست | بطبعش هواخواه گشتند و دوست | |
| در او هم اثر کرد میل بشر | نه میلی چو کوتاه بینان به شر |