| همه وقت مردم ز جور زمان | بنالند و از گردش آسمان | |
| در ایام عدل تو، ای شهریار | ندارد شکایت کس از روزگار | |
| به عهد تو می‌بینم آرام خلق | پس از تو ندانم سرانجام خلق | |
| هم از بخت فرخنده فرجام تست | که تاریخ سعدی در ایام تست | |
| که تا بر فلک ماه و خورشید هست | در این دفترت ذکر جاوید هست | |
| ملوک ار نکو نامی اندوختند | ز پیشینگان سیرت آموختند | |
| تو در سیرت پادشاهی خویش | سبق بردی از پادشاهان پیش | |
| سکندر به دیوار رویین و سنگ | بکرد از جهان راه یأجوج تنگ | |
| تو را سد یأجوج کفر از زرست | نه رویین چو دیوار اسکندرست | |
| زبان آوری کاندر این امن و داد | سپاست نگوید زبانش مباد | |
| زهی بحر بخشایش و کان جود | که مستظهرند از وجودت وجود | |
| برون بینم اوصاف شاه از حساب | نگنجد در این تنگ میدان کتاب | |
| گر آن جمله را سعدی انشا کند | مگر دفتری دیگر املا کند | |
| فروماندم از شکر چندین کرم | همان به که دست دعا، گسترم | |
| جهانت به کام و فلک یار باد | جهان آفرینت نگهدار باد | |
| بلند اخترت عالم افروخته | زوال اختر دشمنت سوخته | |
| غم از گردش روزگارت مباد | وز اندیشه بر دل غبارت مباد | |
| که بر خاطر پادشاهان غمی | پریشان کند خاطر عالمی | |
| دل و کشورت جمع و معمور باد | ز ملکت پراگندگی دور باد | |
| تنت باد پیوسته چون دین، درست | بداندیش را دل چو تدبیر، سست |