در عهد تو ای نگار دلبند | بس عهد که بشکنند و سوگند | |
بر جان ضعیف آرزومند | زین بیش جفا و جور مپسند |
□
من چون تو دگر ندیدهام خوب | منظور جهانیان و محبوب | |
دیگر نرود به هیچ مطلوب | خاطر که گرفت با تو پیوند |
□
ما را هوس تو کس نیاموخت | پروانه به جهد خویشتن سوخت | |
عشق آمد و چشم عقل بر دوخت | شوق آمد و بیخ صبر برکند |
□
دوران تو نادر اوفتادست | کاین حسن خدا به کس ندادست | |
در هیچ زمانهای نزادست | مادر به جمال چون تو فرزند |
□
ای چشم و چراغ دیده و حی | خون ریختنم چه میکنی هی | |
این جور که میبریم تا کی | وین صبر که میکنیم تا چند؟ |
□
هرلحظه به سر درآیدم دود | فریاد و جزع نمیکند سود | |
افتادم و مصلحت چنین بود | بیبند نگیرد آدمی بند |
□
دل رفت و عنان طاقت از دست | سیل آمد و ره نمیتوان بست | |
من نیستم ار کسی دگر هست | از دوست به یاد دوست خرسند |
□
مهر تو نگار سرو قامت | بر من رقمست تا قیامت | |
با دست به گوش من ملامت | واندوه فراق کوه الوند |
□
دل در طلب تو رفت و دینم | جان نیز طمع کنی یقینم | |
مستوجب این و بیش ازینم | باشد که چو مردم خردمند | |
بنشینم و صبر پیش گیرم | دنبالهی کار خویش گیرم |