قسمت دوم

هرگز بود آدمی بدین زیبایی؟		یا سرو بدین بلند و خوش بالایی؟
مسکین دل آنکه از برش برخیزی		خرم تن آنکه از درش بازآیی

□

گیرم که به فتوای خردمندی و رای		از دایره‌ی عقل برون ننهم پای
با میل که طبع می‌کند چتوان کرد؟		عیبست که در من آفریدست خدای

□

کی دانستم که بیخطا برگردی؟		برگشتی و خون مستمندان خوردی
بالله اگر آنکه خط کشتن دارد		آن جور پسندد که تو بی‌خط کردی

□

ای کاش که مردم آن صنم دیدندی		یا گفتن دلستانش بشنیدندی
تا بیدل و بیقرار گردیدندی		بر گریه‌ی عاشقان نخندیدندی

□

گفتم بکنم توبه ز صاحبنظری		باشد که بلای عشق گردد سپری
چندانکه نگه می‌کنم ای رشک پری		بار دومین از اولین خوبتری

□

هر روز به شیوه‌ای و لطفی دگری		چندانکه نگه می‌کنمت خوبتری
گفتم که به قاضی برمت تا دل خویش		بستانم و ترسم دل قاضی ببری

□

ای بلبل خوش سخن چه شیرین نفسی		سرمست هوی و پای‌بند هوسی
ترسم که به یاران عزیزت نرسی		کز دست و زبان خویشتن در قفسی

□

ای پیش تو لعبتان چینی حبشی		کس چون تو صنوبر نخرامد به کشی
گر روی بگردانی و گر سر بکشی		ما با تو خوشیم گر تو با ما نه خوشی

□

ماها همه شیرینی و لطف و نمکی		نه ماه زمین که آفتاب فلکی
تو آدمیی و دیگران آدمیند؟		نی‌نی تو که خط سبز داری ملکی

□

کردیم بسی جام لبالب خالی		تا بود که نهیم لب بران لب حالی
ترسنده ازان شدم که ناگاه ز جان		بی‌وصل لبت کنمی قالب خالی