ترحم ذلتی یا ذا المعالی
|
|
و واصلنی اذا شوشت حالی
|
الا یا ناعس الطرفین سکری
|
|
سل السهران عن طول اللیالی
|
ندارم چون تو در عالم دگر دوست
|
|
اگر چه دوستی دشمن فعالی
|
کمال الحسن فی الدنیا مصون
|
|
کمثل البدر فی حد الکمال
|
مرکب در وجودم همچو جانی
|
|
مصور در دماغم چون خیالی
|
فما ذالنوم قیل النوم راحه
|
|
و مالی النوم فی طول اللیالی
|
دمی دلداری و صاحب دلی کن
|
|
که برخور بادی از صاحب جمالی
|
الم تنظر الی عینی و دمعی
|
|
تری فی البحر اصداف اللالی
|
به گوشت گر رسانم ناله زار
|
|
ز درد ناله زارم بنالی
|
لقد کلفت مالم اقو حملا
|
|
و مالی حیله غیر احتمالی
|
که کوته باد چون دست من از دوست
|
|
زبان دشمنان از بدسگالی
|
الا یا سالیا عنی توقف
|
|
فما قلب المعنی عنک سال
|
به چشمانت که گر چه دوری از چشم
|
|
دل از یاد تو یک دم نیست خالی
|
منعت الناس یستسقون غیثا
|
|
ان استرسلت دمعا کاللالی
|
جهانی تشنگان را دیده در توست
|
|
چنین پاکیزه پندارم زلالی
|
ولی فیک الاراده فوق وصف
|
|
ولکن لم تردنی ما احتیالی
|
چه دستان با تو درگیرد چو روباه
|
|
که از مردم گریزان چون غزالی
|
جرت عینای من ذکراک سیلا
|
|
سل الجیران عنی ما جری لی
|
نمایندت به هم خلقی به انگشت
|
|
چو بینند آن دو ابروی هلالی
|
حفاظی لم یزل مادمت حیا
|
|
و لو انتم ضجرتم من وصالی
|
دلت سختست و پیمان اندکی سست
|
|
دگر در هر چه گویم بر کمالی
|
اذا کان افتضاحی فیک حلوا
|
|
فقل لی مالعذالی و مالی
|
مرا با روزگار خویش بگذار
|
|
نگیرد سرزنش در لاابالی
|
ترانی ناظما فی الوجد بیتا
|
|
و طرفی ناثر عقد اللالی
|
نگویم قامتت زیباست یا چشم
|
|
همه لطفی و سرتاسر جمالی
|
و ان کنتم سمتم طول مکثی
|
|
حوالیکم فقد حان ارتحالی
|
چو سعدی خاک شد سودی ندارد
|
|
اگر خاک وی اندر دیده مالی
|