| سرو بستانی تو یا مه یا پری | یا ملک یا دفتر صورتگری | |
| رفتنی داری و سحری می‌کنی | کاندر آن عاجز بماند سامری | |
| هر که یک بارش گذشتی در نظر | در دلش صد بار دیگر بگذری | |
| می‌روی و اندر پیت دل می‌رود | باز می‌آیی و جان می‌پروری | |
| گر تو شاهد با میان آیی چو شمع | مبلغی پروانه‌ها گرد آوری | |
| چند خواهی روی پنهان داشتن | پرده می‌پوشی و بر ما می‌دری | |
| روزی آخر در میان مردم آی | تا ببیند هر که می‌بیند پری | |
| آفتاب از منظر افتد در رواق | چون تو را بیند بدین خوش منظری | |
| جان و خاطر با تو دارم روز و شب | نقش بر دل نام بر انگشتری | |
| سعدی از گرمی بخواهد سوختن | بس که تو شیرینی از حد می‌بری |