| خلاف شرط محبت چه مصلحت دیدی | که برگذشتی و از دوستان نپرسیدی | |
| گرفتمت که نیامد ز روی خلق آزرم | که بی‌گنه بکشی از خدا نترسیدی | |
| بپوش روی نگارین و موی مشکین را | که حسن طلعت خورشید را بپوشیدی | |
| هزار بی‌دل مشتاق را به حسرت آن | که لب به لب برسد جان به لب رسانیدی | |
| محل و قیمت خویش آن زمان بدانستم | که برگذشتی و ما را به هیچ نخریدی | |
| هزار بار بگفتیم و هیچ درنگرفت | که گرد عشق مگرد ای فقیر و گردیدی | |
| تو را ملامت رندان و عاشقان سعدی | دگر حلال نباشد که خود بلغزیدی | |
| به تیغ می‌زد و می‌رفت و باز می‌نگریست | که ترک عشق نگفتی سزای خود دیدی |