| چه باز در دلت آمد که مهر برکندی | چه شد که یار قدیم از نظر بیفکندی | |
| ز حد گذشت جدایی میان ما ای دوست | هنوز وقت نیامد که بازپیوندی | |
| بود که پیش تو میرم اگر مجال بود | و گر نه بر سر کویت به آرزومندی | |
| دری به روی من ای یار مهربان بگشای | که هیچ کس نگشاید اگر تو دربندی | |
| مرا و گر همه آفاق خوبرویانند | به هیچ روی نمی‌باشد از تو خرسندی | |
| هزار بار بگفتم که چشم نگشایم | به روی خوب ولیکن تو چشم می‌بندی | |
| مگر در آینه بینی و گر نه در آفاق | به هیچ خلق نپندارمت که مانندی | |
| حدیث سعدی اگر کائنات بپسندند | به هیچ کار نیاید گرش تو نپسندی | |
| مرا چه بندگی از دست و پای برخیزد | مگر امید به بخشایش خداوندی |