کدام کس به تو ماند که گویمت که چنویی
|
|
ز هر که در نظر آید گذشتهای به نکویی
|
لطیف جوهر و جانی غریب قامت و شکلی
|
|
نظیف جامه و جسمی بدیع صورت و خویی
|
هزار دیده چو پروانه بر جمال تو عاشق
|
|
غلام مجلس آنم که شمع مجلس اویی
|
ندیدم آبی و خاکی بدین لطافت و پاکی
|
|
تو آب چشمه حیوان و خاک غالیه بویی
|
تو را که درد نباشد ز درد ما چه تفاوت
|
|
تو حال تشنه ندانی که بر کناره جویی
|
صبای روضه رضوان ندانمت که چه بادی
|
|
نسیم وعده جانان ندانمت که چه بویی
|
اگر من از دل یک تو برآورم دم عشقی
|
|
عجب مدار که آتش درافتدم به دوتویی
|
به کس مگوی که پایم به سنگ عشق برآمد
|
|
که عیب گیرد و گوید چرا به فرق نپویی
|
دلی دو دست نگیرد دو مهر دل نپذیرد
|
|
اگر موافق اویی به ترک خویش بگویی
|
کنونم آب حیاتی به حلق تشنه فروکن
|
|
نه آنگهی که بمیرم به آب دیده بشویی
|
به اختیار تو سعدی چه التماس برآید
|
|
گر او مراد نبخشد تو کیستی که بجویی
|