| حناست آن که ناخن دلبند رشته‌ای | یا خون بی دلیست که دربند کشته‌ای | |
| من آدمی به لطف تو دیگر ندیده‌ام | این صورت و صفت که تو داری فرشته‌ای | |
| وین طرفه‌تر که تا دل من دردمند توست | حاضر نبوده یک دم و غایب نگشته‌ای | |
| در هیچ حلقه نیست که یادت نمی‌رود | در هیچ بقعه نیست که تخمی نکشته‌ای | |
| ما دفتر از حکایت عشقت نبسته‌ایم | تو سنگ دل حکایت ما درنوشته‌ای | |
| زیب و فریب آدمیان را نهایتست | حوری مگر نه از گل آدم سرشته‌ای | |
| از عنبر و بنفشه تو بر سر آمدست | آن موی مشک بوی که در پای هشته‌ای | |
| من در بیان وصف تو حیران بمانده‌ام | حدیست حسن را و تو از حد گذشته‌ای | |
| سر می‌نهند پیش خطت عارفان پارس | بیتی مگر ز گفته سعدی نبشته‌ای |