| برخیز که می‌رود زمستان | بگشای در سرای بستان | |
| نارنج و بنفشه بر طبق نه | منقل بگذار در شبستان | |
| وین پرده بگوی تا به یک بار | زحمت ببرد ز پیش ایوان | |
| برخیز که باد صبح نوروز | در باغچه می‌کند گل افشان | |
| خاموشی بلبلان مشتاق | در موسم گل ندارد امکان | |
| آواز دهل نهان نماند | در زیر گلیم و عشق پنهان | |
| بوی گل بامداد نوروز | و آواز خوش هزاردستان | |
| بس جامه فروختست و دستار | بس خانه که سوختست و دکان | |
| ما را سر دوست بر کنارست | آنک سر دشمنان و سندان | |
| چشمی که به دوست برکند دوست | بر هم ننهد ز تیرباران | |
| سعدی چو به میوه می‌رسد دست | سهلست جفای بوستانبان |